Reisverslag van de Kilimanjaro: De Lemosho-route

In juni 2018 beklom Sofia de Kilimanjaro. Hieronder kun je haar reisverslag lezen.

Na vier maanden voorbereiding aan de hand van het maken van lange wandelingen, het aanschaffen van de juiste uitrusting enzovoort, was het halverwege juni tijd om te vertrekken.

Na een hele dag reizen kwamen we vrijdagavond in Tanzania aan. De beklimming stond pas voor zondagochtend op het programma, we hadden dus alle tijd om ons voor te bereiden en uit te rusten. De dag voor het beklimmen maakten we kennis met onze gidsen. Ze gaven ons nuttige informatie en hielpen ons bij het controleren of we alle nodige spullen hadden. We huurden overige noodzakelijk uitrusting.

In de ochtend gingen we van start. Ons avontuur begon! Ik had zoiets nog nooit gedaan, maar had verhalen gelezen van mensen die de Kilimanjaro hadden beklommen (je moet niet alles geloven wat je leest). De eerste dag voelde goed, hoewel het slapen op een dunne matras niet even makkelijk was en de nachten koud waren. De Lemosho-route is een van de langere routes en neemt acht dagen in beslag. Acht fantastische dagen.

Je beleeft de natuur op onvergetelijke wijze. Het startpunt bevindt zich in het regenwoud. Je wandelt dus over paden door een dicht woud met allerlei geluiden om je heen. Je ziet niet veel dieren, maar je kunt er gerust van uitgaan dat deze er zijn. Na een aantal dagen laten we gaandeweg het woud achter ons en wandelen verder door landschap met halfhoge struiken en daarna door een zogenaamd ‘maanlandschap’. Dat wil zeggen zeer lage struiken die tot net onder de knieën reiken. De dragers rennen ons elke dag voorbij. Ze moeten eerder dan wij het volgende kamp bereiken om de tenten op te zetten, het eten te bereiden enz.

Het eten is heerlijk en alles maakt een zeer professionele indruk. Er is aan alles gedacht en we voelen ons de hele tijd veilig. De gidsen letten goed op ons. Ze meten elke avond onze bloeddruk en de zuurgraad van het bloed. Dit gebeurt met een klein apparaatje dat op de vinger wordt geplaatst.

Voordat we de basecamp bereiken gaan we een paar keer naar hoogten van wel 4.600 meter om het lichaam aan de hoogte te laten wennen.

Het basecamp ligt op een hoogte van 4.600 meter. Dit is de plek waar de tenten worden opgezet op de dag/avond voor het beklimmen van het laatste stuk naar de top. Vanaf hier ga je naar een hoogte van 5.895 meter. Dit gebeurt ‘s nachts, zodat je op tijd op de top aankomt om de zonsopgang te zien.

We werden om 23.00 uur gewekt en kregen thee, biscuitjes en popcorn. We hadden een uur om ons klaar te maken. Rond middernacht begonnen we te wandelen. Het was echt zwaar. Het eerste stuk wandelden we over stenen en grind. Daar was niks mis mee, maar we konden de hoogte voelen en je energie raakt razendsnel op. Je moet echt elk uur iets eten (neem massa’s energierepen en noten mee, ze zijn goud waard). Op grotere hoogten was het terrein oneffen en bedekt met sneeuw en ijs. De pauzes waren zeer kort vanwege de koude. Halverwege de laatste klimtocht dacht ik dat ik het nooit zou redden. Mijn gids bood toen aan om mijn rugzak te dragen. Deze voelde overigens waanzinnig zwaar, alsof ik een steen van 10 kg op mijn rug had. In werkelijkheid woog mijn rugzak niet meer dan 3 kg. Als de gids dit niet had gedaan, betwijfel ik of ik het had gered.

Ik heb geen last van hoogteziekte gehad. Toen we Stella Point naderden, kreeg ik enorm veel energie. Op dat moment hadden we 5 uur wandelen achter de rug en het eindpunt was in zicht. We moesten nog een uur wandelen. Mijn vriendin kreeg het op dat moment echter moeilijk. Ik denk dat ze wel vijf keer moest overgeven voordat we de top bereikten. Het laatste stuk was goed begaanbaar terrein. Er lag sneeuw, maar het was gelijkmatig en prima, en de zon kwam op. Ik was letterlijk en figuurlijk in de wolken. Het is een onbeschrijfelijk gevoel om op zo’n hoogte te zijn en de zon langzaam boven de bergen op te zien gaan. Ik voelde energie in mijn lichaam stromen en begon als een gek foto’s te maken. Mijn vriendin voelde zich zeer beroerd, maar uiteindelijk kreeg ik haar op de been en samen maakten we een aantal foto’s.

Het was echt zwaar om de top te bereiken, maar het lukte me en daar ben ik zo trots op. Ik had deze belevenis absoluut niet willen missen. Het was alle moeite waard.

Of ik het weer zou doen? Toen ik net weer thuis was, was het antwoord “nooit”, maar nu er enige tijd is verstreken, zou ik “misschien” zeggen.

Sofia, TourCompass